Tanzania (part III)
Door: Rik Verhoeven
22 November 2014 | Tanzania, Dar es Salaam
Ja, dit is alweer mijn laatste blog, over twee weekjes ga ik alweer richting Nederland. Het is, als ik de laatste twee weken er even buiten laat, een leuke tijd geweest, veel geleerd en leuke dingen gedaan. Ik denk dat ik er achteraf wel met trots op kan terugkijken; 3,5 maand wonen en werken in Afrika. Afrika; hoge temperaturen, prachtige natuur en leuke mensen, maar ook erg ‘down to earth’ vergeleken met Europa; dan weer wel en dan weer geen elektriciteit, een groep mensen (lang niet allemaal) die het liefst de hele dag onder een boom in de schaduw ligt. Niks is zeker, alles kan door wat dan ook wegvallen, afgelast of verzet worden.
De komende twee weken zal er nog een dag worden georganiseerd voor 60 boeren die eerder getraind zijn in het gebruiken van biologische compost. Verder zullen er komende vrijdag verkiezingen zijn voor het bestuur, waarop volgende week een tweedaagse bestuurs training zal plaatsvinden voor de nieuwe leiders van de coöperatie.
Ik heb de afgelopen twee weken weer van alles meegemaakt, positief en negatief. Laten we met het negatieve beginnen en het met positieve eindigen;
Omdat er in het zelfde gebouw als WAMCS een bank zit, heeft het gebouw een groot hek, een wachter en een wachtershuisje bij de ingang van de poort. Wat in dit wachtershuisje zoal ligt: een geweer, een stok op klappen mee uit de delen etc. Vorige week maandag was de telefoon van de wachter gestolen uit dit wachtershuisje, woensdag werden de daders gevonden, twee kinderen van een jaar of 10. In Nederland hebben wij allerlei manieren om kinderen te straffen, hier maar één: lijfstraf. Woensdag werden de kinderen gestraft, op allerlei manier. Op de hurken springend rond het gebouw, twee bakstenen in de handen en armen wijd, dit alles gevolgd door de wachter met een grote stok maar hij mee kon meppen als er iets niet helemaal naar zijn zin was; als de armen met de bakstenen door het gewicht wat zakte bijvoorbeeld. Daarna moesten de kinderen elkaar gaan bewerken met een leren riem. Nou vind ik, net als veel mensen in Nederland, dat wij af en toe erg soft zijn tegen dieven, verkrachters, wat dan ook. Maar dit is wel een beetje overdreven, daarbij, de kinderen waren 10. Wat nog het erge van alles was, dat blijkbaar iedereen het super lachen vond en er zo’n 20 man aan toeschouwers bij stonden.
Na dit verhaal zullen we maar weer naar het positieve gaan; m’n visumreis naar Malawi Ik ben hier op een toeristenvisum, wat maar voor 90 dagen geldig is, en aangezien ik hier 105 dagen zit, moest dit dus verlengd worden. Ik moest dus naar een grens, daar over en weer terug komen om een nieuw visum aan te vragen. Na wat studie zou deze grens de grens met Malawi worden. Een Afrikaanse grens oversteken, om vervolgens terug te komen met het verhaal dat iemand dierbaars in Tanzania ziek is; wat een feest.
Vrijdag ben ik ’s middags met de bus naar Mbeya gegaan, wat dicht bij de grens met Malawi ligt, daar in een lekker luxe hotel geslapen, was ik wel weer eens aan toe. De dag erna zou ik dan toch echt naar de grens gaan, zonder veel gedoe Malawi binnen gekomen en daar stapte ik op de bus naar Karonga, wat zo’n 50 kilometer van de grens in Malawi ligt. Geen netwerk meer, geen naam van een guesthouse, de Malawinese biljetten van mijn supervisor bleken niet meer geldig te zijn en alle pinautomaten werkte niet. Toch een guesthouse gevonden en een gast waarbij ik Tanzaniaans met Malawinees geld kon wisselen, hij zal er wel dik aan verdiend hebben, maar oké.
Malawi was eigenlijk best wel grappig, maar ook straatarm, vergeleken met Tanzania, wat arm is, was er nog wel een degelijk verschil. Een veel gebruikt vervoersmiddel was nog een wagen met super magere koeien er voor. Maar ook; een supermarkt! Dik feest, al 11 weken geen supermarkt meer gezien, dat kennen ze in Tanzania niet maar in Malawi blijkbaar wel. Al met al was het dus een leuk nachtje en dagje Malawi. Zondag weer terug naar Tanzania en daar zonder enkele vragen en een nieuw visum weer binnengekomen, ze zagen vast wel dat ik gisteren mijn oude visum heb laten afstempelen, maar achja, de 50 dollar voor het nieuwe visum zouden er waarschijnlijk erg aanlokkelijk uit hebben gezien. Daarna weer een nachtje in het zelfde hotel in Mbeya geslapen en maandag weer terug gegaan naar Lilondo, waar WAMCS zit.
Ook zijn we vorig weekend, het weekend na de Malawi trip dus, op stap gegaan met alle ‘mzungus’ van Songea en omstreken, na 12 weken weer uitgaan, was erg leuk en vooral apart in zo’n internationaal gezelschap haha. Al kunnen Tanzanianen niet heel erg goed omgaan met zo’n blank gezelschap, dat bleek wel weer, constant aan je zitten, dingen aan je vragen etc. Maar goed, gezellig was het zeker.
De dag ervoor, vrijdags, toen ik de bus zou pakken van Lilondo naar Songea in de middag, bleek dat ik te laat was voor de laatste bus. Maar de man die het busvervoer rond Lilondo regelt, liet een auto voor me stoppen die toevallig voorbijkwam en zorgde ervoor dat ik mee kon liften naar Songea, en niet zomaar een auto, nee een flink luxe ook nog haha, ben het merk vergeten. Dat nog wel voor dezelfde prijs als voor de bus, nog geen 3 euro omgerekend, en dat voor 130 kilometer. Wat ik eerder zei over dat alles zomaar anders kon lopen in Afrika, dit kan dus ook in de positieve zin zijn.
Vandaag ben ik met Nick gaan mountainbiken, het doel was de top van de hoogste berg rond Songea bereiken, het laatste stuk moesten we lopen. Fietsstuk goed en wel gedaan, we waren aan het lopen en toen kwam er een mega onweersbui onze kant op, terug naar de fietsen gerend, na een hoop heisa ergens op de bergwand een uur gescholen. Volgende week zondag gaan we een nieuwe poging wagen!
Zoals ik al zei, de komende twee weken staat er nog veel te doen en zullen, ben ik bang, ook nog een hoop stress opleveren, maar het feit dat ik over twee weekjes weer lekker thuis ben doet me deugd. Heb zin om Pleun, het gezin en vrienden weer te zien! Zaterdag zal ik met de bus of met het vliegtuig (moet nog even bekeken worden) naar Dar es Salaam gaan, waar ik de nacht van zaterdag op zondag weer terug naar Nederland zal vliegen, om rond half 6 ‘s avonds aan te komen op Schiphol.
De komende twee weken zal er nog een dag worden georganiseerd voor 60 boeren die eerder getraind zijn in het gebruiken van biologische compost. Verder zullen er komende vrijdag verkiezingen zijn voor het bestuur, waarop volgende week een tweedaagse bestuurs training zal plaatsvinden voor de nieuwe leiders van de coöperatie.
Ik heb de afgelopen twee weken weer van alles meegemaakt, positief en negatief. Laten we met het negatieve beginnen en het met positieve eindigen;
Omdat er in het zelfde gebouw als WAMCS een bank zit, heeft het gebouw een groot hek, een wachter en een wachtershuisje bij de ingang van de poort. Wat in dit wachtershuisje zoal ligt: een geweer, een stok op klappen mee uit de delen etc. Vorige week maandag was de telefoon van de wachter gestolen uit dit wachtershuisje, woensdag werden de daders gevonden, twee kinderen van een jaar of 10. In Nederland hebben wij allerlei manieren om kinderen te straffen, hier maar één: lijfstraf. Woensdag werden de kinderen gestraft, op allerlei manier. Op de hurken springend rond het gebouw, twee bakstenen in de handen en armen wijd, dit alles gevolgd door de wachter met een grote stok maar hij mee kon meppen als er iets niet helemaal naar zijn zin was; als de armen met de bakstenen door het gewicht wat zakte bijvoorbeeld. Daarna moesten de kinderen elkaar gaan bewerken met een leren riem. Nou vind ik, net als veel mensen in Nederland, dat wij af en toe erg soft zijn tegen dieven, verkrachters, wat dan ook. Maar dit is wel een beetje overdreven, daarbij, de kinderen waren 10. Wat nog het erge van alles was, dat blijkbaar iedereen het super lachen vond en er zo’n 20 man aan toeschouwers bij stonden.
Na dit verhaal zullen we maar weer naar het positieve gaan; m’n visumreis naar Malawi Ik ben hier op een toeristenvisum, wat maar voor 90 dagen geldig is, en aangezien ik hier 105 dagen zit, moest dit dus verlengd worden. Ik moest dus naar een grens, daar over en weer terug komen om een nieuw visum aan te vragen. Na wat studie zou deze grens de grens met Malawi worden. Een Afrikaanse grens oversteken, om vervolgens terug te komen met het verhaal dat iemand dierbaars in Tanzania ziek is; wat een feest.
Vrijdag ben ik ’s middags met de bus naar Mbeya gegaan, wat dicht bij de grens met Malawi ligt, daar in een lekker luxe hotel geslapen, was ik wel weer eens aan toe. De dag erna zou ik dan toch echt naar de grens gaan, zonder veel gedoe Malawi binnen gekomen en daar stapte ik op de bus naar Karonga, wat zo’n 50 kilometer van de grens in Malawi ligt. Geen netwerk meer, geen naam van een guesthouse, de Malawinese biljetten van mijn supervisor bleken niet meer geldig te zijn en alle pinautomaten werkte niet. Toch een guesthouse gevonden en een gast waarbij ik Tanzaniaans met Malawinees geld kon wisselen, hij zal er wel dik aan verdiend hebben, maar oké.
Malawi was eigenlijk best wel grappig, maar ook straatarm, vergeleken met Tanzania, wat arm is, was er nog wel een degelijk verschil. Een veel gebruikt vervoersmiddel was nog een wagen met super magere koeien er voor. Maar ook; een supermarkt! Dik feest, al 11 weken geen supermarkt meer gezien, dat kennen ze in Tanzania niet maar in Malawi blijkbaar wel. Al met al was het dus een leuk nachtje en dagje Malawi. Zondag weer terug naar Tanzania en daar zonder enkele vragen en een nieuw visum weer binnengekomen, ze zagen vast wel dat ik gisteren mijn oude visum heb laten afstempelen, maar achja, de 50 dollar voor het nieuwe visum zouden er waarschijnlijk erg aanlokkelijk uit hebben gezien. Daarna weer een nachtje in het zelfde hotel in Mbeya geslapen en maandag weer terug gegaan naar Lilondo, waar WAMCS zit.
Ook zijn we vorig weekend, het weekend na de Malawi trip dus, op stap gegaan met alle ‘mzungus’ van Songea en omstreken, na 12 weken weer uitgaan, was erg leuk en vooral apart in zo’n internationaal gezelschap haha. Al kunnen Tanzanianen niet heel erg goed omgaan met zo’n blank gezelschap, dat bleek wel weer, constant aan je zitten, dingen aan je vragen etc. Maar goed, gezellig was het zeker.
De dag ervoor, vrijdags, toen ik de bus zou pakken van Lilondo naar Songea in de middag, bleek dat ik te laat was voor de laatste bus. Maar de man die het busvervoer rond Lilondo regelt, liet een auto voor me stoppen die toevallig voorbijkwam en zorgde ervoor dat ik mee kon liften naar Songea, en niet zomaar een auto, nee een flink luxe ook nog haha, ben het merk vergeten. Dat nog wel voor dezelfde prijs als voor de bus, nog geen 3 euro omgerekend, en dat voor 130 kilometer. Wat ik eerder zei over dat alles zomaar anders kon lopen in Afrika, dit kan dus ook in de positieve zin zijn.
Vandaag ben ik met Nick gaan mountainbiken, het doel was de top van de hoogste berg rond Songea bereiken, het laatste stuk moesten we lopen. Fietsstuk goed en wel gedaan, we waren aan het lopen en toen kwam er een mega onweersbui onze kant op, terug naar de fietsen gerend, na een hoop heisa ergens op de bergwand een uur gescholen. Volgende week zondag gaan we een nieuwe poging wagen!
Zoals ik al zei, de komende twee weken staat er nog veel te doen en zullen, ben ik bang, ook nog een hoop stress opleveren, maar het feit dat ik over twee weekjes weer lekker thuis ben doet me deugd. Heb zin om Pleun, het gezin en vrienden weer te zien! Zaterdag zal ik met de bus of met het vliegtuig (moet nog even bekeken worden) naar Dar es Salaam gaan, waar ik de nacht van zaterdag op zondag weer terug naar Nederland zal vliegen, om rond half 6 ‘s avonds aan te komen op Schiphol.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
