Tanzania (part I)

Ja, dus toch. Had in Nederland gezegd dat ik dit niet zou doen, bloggen, maar omdat ik toch erg weinig wegen van goed contact heb omdat mijn internet niet al te best is over het algemeen (geen Skype dus bijvoorbeeld) dacht ik toch maar eens iets te schrijven om de aantal weken.

Voor degenen die eigenlijk niet weten wat ik hier doe: Voor school loop ik hier stage bij een boerencoöperatie (WAMCS) in Tanzania via Agriterra, een Nederlandse organisatie die deze boerencoöperaties (organisatie die in handen is van deze boeren en namens deze boeren producten afzet) in ontwikkelingslanden ondersteund met bijvoorbeeld trainingen, hulp en dus stagiaires. Deze coöperatie, WAMCS, heeft een erg oud, conservatief bestuur en de gemiddelde leeftijd van de leden ligt ook erg hoog, jongeren moet dus gestimuleerd worden en er moet een goed plan voor de toekomst komen te liggen. Daar ben ik deze coöperatie mee aan het helpen en we hebben goede plannen om dit aan te pakken.

Maar genoeg over m'n opdracht, ik wilde vooral schrijven over hoe het me hier vergaat, een boerenzoon uit Biezenmortel in de binnenlanden van Afrika. Tja, de combinatie klinkt niet heel geweldig, daar kan ik me iets bij voorstellen, maar het valt tot nu toe niets tegen.

Precies drie weken geleden kwamen ik en Nick (een klasgenoot die bij een andere coöperatie stage loopt) aan in Dar es Salaam na een lange vliegreis met overstap in Istanbul. De volgende dag zijn we per propellorvliegtuigje naar Songea gevlogen, een stad in het zuiden van Tanzania, tegen de grens met Mozambique.

Het vliegen met propellorvliegtuig was een hele belevenis. Prachtig uitzicht, maar 12 stoeltjes en geen WC aan boord. Een erg hygiënisch welkom van de Tanzanianen kregen we niet, een reiziger liep constant naar achter om, al bukkend, in een plastic zakje te plassen, dus.

Eenmaal aangekomen in Songea konden we eerst een avondje bijkomen van de lange reis en de rest van de eerste week zijn we aan de slag geweest bij Rucodia, de coöperatie waar Nick stage loopt. Het was administratief een rommeltje, maar erg gezellig en ik denk dat Nick hier de komende weken genoeg voor elkaar kan krijgen. Ook verbleven we deze week nog in een comfortabel hotel.

De zondag daarna was het toch tijd om te gaan verhuizen naar Lilondo, een dorpje in de binnenlanden van Tanzania, 130 kilometer van Songea af. Het dorpje heeft zo'n 3000 inwoners en het kantoor van WAMCS is hier gevestigd. Een spannend moment, omdat ik hier de komende 14 weken zou gaan verblijven en ik geen flauw idee had wat ik me erbij moest voorstellen. Ik heb hier een kamer bij de schoonmoeder (Bibi) van de manager (Marina) gekregen, ik ben hier erg blij mee, het is een van de betere huizen in het dorp, mijn kamer heeft een goed bed en is schoon.

Probeer Lilondo trouwens niet in te tikken op Google Maps, dit lukt niet namelijk. Het ligt ergens aan de weg tussen Njombe en Songea in het zuidwesten van Tanzania, verder weet ik het ook niet.

Ook komt er elke dag een meisje, Joyce, om voor me te koken, te wassen en warm water in een emmer te zetten om me, jawel, te ‘douchen’. Ze is erg aardig en spreekt goed Engels, wat lang niet van iedereen gezegd kan worden, in dit dorpje spreekt praktisch iedereen alleen Swahili. Met dit meisje zijn er al wel wat culturele verschillen aan het licht gekomen, bijvoorbeeld dat wij onze kleren in Europa met een machine wassen vond ze maar erg raar en ze kon zich er niks bij voorstellen.

Omdat de maïsoogst is geweest bestonden de afgelopen weken veel uit het maïs wegen dat alle boeren geoogst hadden zodat kon worden bepaald hoeveel zij daarvoor kregen. In Wino, een dorp wat onder de coöperatie valt, was tegelijkertijd een soort van dorpsraad bezig, met zo’n 400 man aan toeschouwers. Aangezien ik een ‘mzungu’ (blanke in Swahili en mijn bijnaam onder de dorpelingen) ben en toch erg opval hier, werd ik eerste rij gezet en toen ik langs mij steeds meer mensen zag opstaan om zich voor te stellen aan de hele vergadering, begon ik ‘m toch te knijpen, wat is hier de bedoeling van, moet ik dit ook doen? Gelukkig stond Marina op toen ik aan de beurt was om me te introduceren aan de dorpelingen, maar daarna dacht ik dat het afgelopen was en ging zitten, maar Marina fluisterde me toe dat ik mijn naam moest zeggen en iets in het Swahili. Nou ehhh, I am Rik Verhoeven from the Netherlands! Habari ya asubuhi! (goedemorgen). Een hoop gegrinnik volgde en ik ging maar vlug weer zitten.

Ik ben een aantal weekenden met de bus naar Songea gegaan, dit omdat Nick daar zit en ik weinig zin heb om me hier twee dagen te gaan vervelen. Toen ik zaterdagochtend voor ik vertrok vroeg aan Joyce wat ze dit weekend ging doen, antwoordde ze met; ‘Today preparing for church, tomorrow we go to church’. (Nee, mijn Engels is niet gebrekkig, dit is de manier waarop ze hier Engels spreken). Ik wist natuurlijk niet hoe snel mogelijk ik weg moest zijn uit dit dorp want mijn weekend bestaat over het algemeen uit heel andere dingen dan de kerk.

Ook in deze bussen maak je af en toe de gekste dingen mee, toen ik vorige week terugging naar Lilondo stonden we ineens stil in the middle of nowhere, de vering van de bus was kapot, iets wat hier toch erg belangrijk is om de boel een beetje comfortabeler te maken. Toen een man een tak van een boom af had getrokken, onder de bus was gaan liggen en een halfuur wat had zitten frommelen, konden we gelukkig weer door.

Op dit moment ben ik Dar es Salaam (de grootste stad van Tanzania) voor een financial management training in een resort tegen de Indische Oceaan, een hele switch van het binnenland naar hier! De reis hier naartoe, een busreis van 11 uur door tal van natuurparken, was vermoeiend en lang maar erg mooi.

Ik zal over een aantal weken wel weer een verhaaltje posten, elke week of om de week is me wat te veel.

Kwaheli! (of zo iets)