Tanzania (part II)

Jaja, daar zijn we weer. Heb al een tijd op het punt gestaan om iets te schrijven maar kwam er maar niet aan toe, nu wel dus.

Laten we eerst eens even iets uit de wereld helpen, ebola. Dat er ebola is in Afrika, dat is inderdaad zeker waar, maar hoe vaak ik het de afgelopen tijd al wel niet gehoord heb? Ebola is op dit moment een groot issue in West-Afrika, in Sierra Leone, Guinee en Liberia. Velen van jullie zullen, net als ik, voor deze hele ebola uitbraak weinig van deze landen gehoord hebben of ze überhaupt niet kennen. Laat ik beginnen met te zeggen dat jullie, daar in Nederland, hemelsbreed dichterbij deze landen zijn dan ik dat ben in Tanzania (Nederland – Sierra Leone 5156 km, Tanzania – Sierra Leone 6029 km). Daarbij komt dat Afrikanen niet of nauwelijks reizen op hun eigen continent, door geldgebrek natuurlijk, maar ook omdat Afrikanen die wel reizen meestal naar Europa of de VS gaan en dus niet naar andere Afrikaanse landen. Zo, dan is dat fabeltje ook de wereld uitgeholpen.

Verder gaat het hier goed met me, na de week in Dar es Salaam is er veel meer vaart in mijn opdracht gekomen, ik moet veel samenwerken met de mensen van hier in plaats van achter de computer zitten en een rapport schrijven of iets dergelijks. Het helpt dat die mensen waarmee ik samen moet werken, steeds enthousiaster (voor dit woord zal ik m’n leven lang spellingcorrectie nodig hebben) worden. Veel van mijn opdrachten bestaan uit dingen organiseren en mensen bij elkaar brengen, deze activiteiten beginnen al veel meer vorm te krijgen en er vinden ook al activiteiten plaats op het moment. Daarbij ligt wel de tijdsdruk op de loer, het is niet dat het een ramp is als er bepaalde dingen niet af zijn maar het liefst wel zo veel mogelijk natuurlijk! Aangezien de tijd vliegt en ik nog maar 6 weken hier ben, hoop ik dat die vaart erin kan houden.

Ik ben hier steeds meer gewend maar natuurlijk ben ik nog steeds de ‘mzungu’ hier in Tanzania, ik word nog steeds nagekeken en steeds meer kinderen beginnen: ‘Goodmorning teacher!’ naar me te roepen. Ik ben natuurlijk helemaal geen leraar, maar als er een keer ‘mzungus’ rondloopt, zijn dit vaak tijdelijke leraren op de plaatselijke middelbare school. Als deze kinderen in een groepje lopen, komt de durfal meestal op me af om een handje te geven, waarna de hele groep kinderen in uniform staat te juichen, erg apart om mee te maken dit! Ik moet wel zeggen dat, waar ik het eerst nog erg leuk vond, het me op dit moment steeds meer gaat irriteren; mensen en vooral kinderen die me aankijken alsof ik een of andere alien ben. In Lilondo, waar het kantoor van WAMCS zit en waar ik ‘woon’ zijn ze me inmiddels wel gewend, maar als wij, zoals afgelopen week, in andere dorpen zijn waar de coöperatie actief is zijn, word ik zo erg aangestaard dat het lijkt alsof ze door me heen kijken. Dat ze het niet gewend zijn en dat ze even kijken, oké, maar er zijn grenzen natuurlijk.

Het tanzaniaanse voetbal, ook nog zoiets. Zoals in veel Afrikaanse landen staan er 22 houthakkers plus een corrupte scheids op het veld en is de techniek ver te zoeken (ik zal de grap maar vast maken, dat past inderdaad heel goed bij mij!). Kunnen jullie je nog de overtreding van Nigel de Jong op Xabi Alonso in de WK finale van 2010 herinneren waar heel de wereld moord en brand over sprak? Dat soort overtredingen zijn hier super normaal. Over voetbal gesproken, het wonder geschiedde afgelopen dinsdag; Barcelona-Ajax was te zien in een ‘pub’ hier in Lilondo. Toen ik er heen ging, stond er een krakkemikkige TV en werd het eerste kwartier gemist omdat de satelliet nog niet helemaal meewerkte. Er werd constant geschakeld tussen Chelsea-Maribor en Barcelona-Ajax, de meesten keken liever naar Chelsea helaas, niet Barcelona-Ajax het aangluren waard was overigens. Het Engelse voetbal is hier populairder dan wat dan ook, overal zie je mensen in vooral United of Chelsea shirts. Mensen in Barcelona, Real of Bayern shirts zijn ver te zoeken. Doordat ik die avond in die ‘pub’ was en iedereen herinnert dat ik voor Ajax was, word ik nageroepen door mensen met gebalde vuist die keihard ‘Mzunguuuu, Aaaaaajax’ schreeuwen als ik ergens iets wil kopen, toch weer wat supporters erbij dus.

Wat ze hier echter nog niet zo goed snappen is dat ik hun eten, ugali (vergelijk het met aardappelen in Nederland) niet te eten vind. Ugali is maïsbloem wat word gemaald met water als het kookt, waardoor er een smakeloze klont maïsbloem komt wat ze hier meestal eten met hun handen en met groente erbij die nou ook niet echt lekker te noemen is. Zelf vinden ze het verrukkelijk, nouja.. t’is maar wat je lekker vind natuurlijk.

Het culinaire hoogtepunt van Tanzania heet wat mij betreft pilau en chips mayam. Pilau is rijst maar dan met een andere smaak, hoe en wat weet ik niet maar het is in ieder geval lekker. Chips mayam is iets wat veel mensen in Nederland lekker zouden vinden na een flinke avond stappen; eerst frituur je friet, niet te hard, dan leg je die friet in een koekenpan, twee eitjes erbij en twee minuten later heb je chips mayam; gebakken ei met friet er in dus. Dit ben ik wel van plan te introduceren in Nederland haha!

Ik had jullie in het vorige verhaal al verteld over Joyce, het meisje wat voor me kookt, wast etc. Ze is op dit moment naar Mbeya, waar ze heeft gestudeerd voor leraar en waar ze nu haar ‘graduation ceremony’ heeft. Komende dinsdag ben ik terug, en dan ben ik uitgenodigd bij haar thuis voor de ‘graduation ceremony at home’. Ze vertelde dat heel haar familie en vrienden dan komen en ik dus ook. Een tanzaniaanse afstudeer ceremonie, wat moet ik me daar bij voorstellen? Word er dan gedanst? Word er gedronken? Of zit iedereen in een kringetje met een bak thee? Geen flauw idee. We zullen het maar afwachten..

Zoals ik al zei, nog 6 weken te gaan, het einde komt steeds wat dichterbij. De tijd vliegt en dat zal het de komende tijd ook nog zeker doen dus ik hoop er voor te zorgen dat er zoveel mogelijk af is. Ik zal proberen na weer een week of 3 weer wat te schrijven!

Badaaaaaai (of zoiets)